Vorige week maandag
heb ik een onvoldoende voor mijn autobiografieverslag teruggekregen. Ik vind
het moeilijk om over persoonlijke dingen en mijn gevoelens te schrijven en had
dus niet verwacht dat ik een heel goed cijfer zou halen, maar een onvoldoende is
toch altijd even slikken. Na er even flink van gebaald te hebben, heb ik eerst
de feedback van mijn docent eens rustig doorgelezen. Deze was heel nuttig en ik
zie zelf ook wel in waarom het verslag niet goed genoeg was. Dat vind ik heel
wat van mezelf, want normaal gesproken vat ik feedback vrij snel als kritiek op
en schiet dan meteen in de verdediging.
Gelukkig mag ik het
verslag herkansen. Het wordt er niet gemakkelijker en zeker niet leuker op,
maar ik weet nu wat ik kan verbeteren. Even de schouders eronder en ervoor
gaan, dan komt het helemaal goed.
Dinsdag was mijn
verjaardag. Ik ben alweer negentien geworden. Het was een erg leuke dag. De
appeltaart was erg lekker en ik heb veel mooie cadeaus gekregen. Het enige
minpuntje was dat de eerste les dinsdag om halfnegen begon en ik dus op mijn
verjaardag om kwart over zes mijn bed uit moest. En dan begonnen we ook nog met
bewegingsagogiek. De docent had bedacht dat we kennis moesten gaan maken met
wandelcoaching. Fijn, 's Morgens vroeg een paar kilometer lopen. Ik ben toch al niet
zo'n sportief type. Mijn klasgenoten hadden er net zo veel zin in als ik.
Weinig dus. Het enige dat je in zo'n geval kan doen is er met z'n allen toch
maar het beste van maken. Gedeelde smart is halve smart. Gelukkig zat het weer
mee en ontstonden er onderweg al snel leuke gesprekken. Uiteindelijk viel het
dus allemaal reuze mee.
De rest van de dag
was lekker rustig. Ik heb de klas op KitKat getrakteerd. Dat gebeurt dus nog
steeds op het hbo :-)
Een jaartje erbij
voelt toch altijd weer bijzonder. Je leeftijd komt immers vaak terug als je
jaren later iets aan familie of vrienden vertelt, zo van: 'toen ik zo en zo oud
was...' Ik ben benieuwd welke mooie dingen me aan mijn negentiende jaar op deze
wereld zullen blijven herinneren. Misschien wel dat ik toen mijn eerste
bijbaantje vond. Voor mijn gevoel is negentien vrij laat voor een eerste
baantje. Ik ben geloof ik ook een van de weinigen in mijn klas die nog geen
baantje heeft en er zelfs nog nooit een heeft gehad. De reden dat ik een beetje
een laatbloeier ben, is dat het niet zo eenvoudig is om een baantje te vinden
als je blind bent. De meeste bijbaantjes, in een winkel, als bezorger of in de
horeca, zijn voor mij niet erg geschikt. In mijn tussenjaar kwam ik op het idee
om bijles te gaan geven. Uitleg geven is tenslotte iets dat ik goed kan en ik
vind het leuk om anderen te kunnen helpen. Bij de meeste bijlesbureaus moet je
echter kunnen aantonen dat je student bent. Dat was ik in mijn tussenjaar dus
niet. Ik dacht dat advertenties ophangen in de supermarkt misschien iets zou
opleveren, maar jammer genoeg kreeg ik geen enkele reactie. Nu ben ik gelukkig
wel student. Ik heb me bij verschillende bijlesbureaus ingeschreven. Vanochtend
had ik een intakegesprek bij StudyWorks. Mijn beperking werd gelukkig niet als
een probleem gezien. Het wachten is nu alleen nog op leerlingen in de buurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten